Casa dos Egruever
Xocas

Todos os deste narrador

«Non sei a quen saíu. A idade non lle trouxo o sentidiño. Ten desaseis anos e seghe a pensar todo o día en ghastar bromas, case que todas elas pesadas. Por iso, a medida que medraba e as súas trasnadas se ían acheghando ó limiar do delito, tentei controlalas meténdoo na brighada. Algho o contivo, inda que me dá no narís que non será abondo. Pode creser un pouco, mais parés’ que quedará pequeno; non lle importa, ó contrario, así pode ghabear e aghocharse en todo sitio canto hai.» Paulo

Sinforiano

Todos os deste personaxe

«Meu bisavó Sinfo. Tratado con absoluto respecto e distansia polo resto da familia. En realidade é coma min, detrás desa pouse severa aghóchase un ghrileiro. Ten máis anos ca unha merda de dinosauro. O probe consérvase como pode, pero iso si, ten un pelaso…» Xocas

Xocas

Todos os deste personaxe

«Non sei a quen saíu. A idade non lle trouxo o sentidiño. Ten desaseis anos e seghe a pensar todo o día en ghastar bromas, case que todas elas pesadas. Por iso, a medida que medraba e as súas trasnadas se ían acheghando ó limiar do delito, tentei controlalas meténdoo na brighada. Algho o contivo, inda que me dá no narís que non será abondo. Pode creser un pouco, mais parés’ que quedará pequeno; non lle importa, ó contrario, así pode ghabear e aghocharse en todo sitio canto hai.» Paulo

Hoxe

Todos neste tempo

«O presente. Flúe, mais permanese estático. Pasan os días e as semanas, pasan incluso as estasiois; endexamais os anos. Atrapados estamos nun espaso-tempo preghado sobre si mesmo. Cada episodio das nosas vidas é autoconclusivo, non ten continuidade no futuro.» Galilea

—Mañá é o día, Sinfo. Aghás polo do becho, será un funeral ben convensional. Ti viches alghunha ves un camelo? —Nega cun leve movemento de cabeza—. Pois ten o seu aquel, non vaias pensar. A ver se ó rematar o funeral podémolo traer pola casa pra que lle botes unha ollada, porque xa o imos levar directo prá de Sibrao cando cheghe co coidador. A maleta das costas é moi curiosa. Ten un pescoso longho como un San Xoán sen sardiñas e é ghrande de carallo. Ben, pra ghrande, enorme, iso mesmo. Porque mentres Papá e o Iagho os estaban a tentar convenser, eu andaba a ver como o mouriño, que é o que che dixen antes que ía vir con el, o estaba a sepillar. Nunha destas, sen vir a conto, a besta emosionouse, e mi madriña rapás o que d’alí saíu. Hordiá! —Sacudo a man apoiando o relato e el reacciona co seu clásico sorriso pillabán, case imperceptíbel. Debúxase apenas na comisura dos beizos. Pasaría desapercibido para calquera, mais non para min; ben o coñezo xa.