Igrexa
don Brais

Todos os deste narrador

«O meu tío avó é un cura tipo: fuches alghunha ves á misa? Pois tal que así. Vello, tripón, con vos de púlpito e fasulas prendidas polo sanghe de Cristo.» Xocas

Don Brais

Todos os deste personaxe

«O meu tío avó é un cura tipo: fuches alghunha ves á misa? Pois tal que así. Vello, tripón, con vos de púlpito e fasulas prendidas polo sanghe de Cristo.» Xocas

Helga

Todos os deste personaxe

«Unha das miñas máis apreciadas freguesas. É unha moza nova que hai pouco que recibiu o sacramento do matrimonio. Sempre estivo preocupada por non perder a virtude e por seguir os ditados da lei de Deus.» Don Brais

Hoxe

Todos neste tempo

«O presente. Flúe, mais permanese estático. Pasan os días e as semanas, pasan incluso as estasiois; endexamais os anos. Atrapados estamos nun espaso-tempo preghado sobre si mesmo. Cada episodio das nosas vidas é autoconclusivo, non ten continuidade no futuro.» Galilea

—Ave purisma María.

—Concibida sen pecado. Dime, filla.

—Verá, isto… é complicado pra min. Amo a meu marido, claro, e estamos a tentar te-lo fillo, pero o outro día, estando a faser iso… De maneira cristiá, claro, nada de pusturas raras. Procuraba poñerlle tino na consepsión, inda que, durante unha fracsión de seghundo, veume á mente Valentino.

—O actor ese? —pedín aclaración.

—Rodolfo, si. E verá…

—Non teñas medo, filla, continúa. —Procurei relaxar o ambiente.

—Pois que cada ves que pechaba os ollos, volvía a súa imaxe, mais perdía pouco a pouco a roupa. Ata que terminou por substituír a meu esposo e… —Foi incapaz de conter por máis tempo o pranto—. Pasou algho que endexamais susedera!

—Que foi? —inquirín con solemnidade.

—Pois que, e ben sei que non é o obxectivo do acto reprodutivo, e nunca tal pretendera, pero é que… sentín unha… unha… creo que tiven un orghasmo deses —dixo a volume apenas perceptíbel mentres baixaba a cabeza.

—… —Non me deu tempo a dicir nada.

—Aínda se fose co meu marido, e non a pensar nese outro home, tería resistido esa resposta do meu orghanismo, inda que sei que o fin non é pasalo ben. Pero é que aghora sinto repulsa de min mesma, do meu corpo. Estou averghoñada por traisoar a meu maridiño, por ofender a Deus.

—Vexo que estás arrepentida, que procurarás…

—Claro, xamais volverá pasar, xúrollo —interrompeume.

—Ben, pois. Habendo propósito de emenda e vendo que comprendes a gravidade dos teus pensamentos, eu absólvote no nome…

—É máis. —Fíxoo outra vez—. Non penso volver ver unha película na que aparesa un home que teña nin que sexa un chisco de atrativo.