โCacho cariรฑa me traes! Non che sentou ben o ar fresco, ou?
โPonme unha, Belisario. Non ides crer o que acabo de ver aรญ fรณra. Coido que debo de estar aรญnda intoxicado polo risado. Xa antes na fraga vira cousas estraรฑas, pero o de agora…
โNon ghomitaras o risado? โpreguntoume Abisinio, un dos vellos habituais d’O Paporroibo.
โHome, non habรญa quen tragase aquilo, pero supoรฑo que algo chegou รณ estรณmago e logo รณ sangue, porque estas visiรณns…
โCando eramos novos, unha das tolerรญas que fasiamos era ver quen papaba a maior cantidade de risado fresco. Claro que nunca cheghamos a traghar nin un anaco que non saรญse axiรฑa coa sena do dรญa anterior. Porรฉn, ninghรบn de nรณs tivo nunca visiois.
โNon me parรฉs’ tan estraรฑo que tivese alghรบn episodio alusinatorio polo risado que papou na fragha. Tede en conta os efectos do risado รณ coserse na pota. Unha trabada en cru ten que ter tal consentrasiรณn desa substansia que non serรญa raro que unha persoa pouco habituada a el, nada neste caso, se vise afectada ata ese punto. Da mesma maneira que os efectos dun viรฑo nalghรฉn que nunca bebeu son moito mรกis fortes que noutro acostumado. Alghรฉn asรญ poderรญa cheghar a se emborrachar cunha pequena cantidade. โEntrou na conversa unha muller alta, fraca, de verbo fรกcil e con moita seguridade nas sรบas palabras.
โSe o dis ti, Ghalilea, crรฉoo. โBelisario confiou na palabra da mullerโ. E logho, que foi o que viches aรญ fรณra?
โSupoรฑo que xa non ten moito sentido, pero, en fin, de primeiras pensei que se trataba dun home. Era unha figura enxoita: vestรญa uns zapatos lustrosos, un chaleco a cadros e un fungo do que escapaban unhas longas gadellas. O curioso รฉ que, aรญnda que tiรฑa mans de persoa, a cara era a dun esqueleto. O caletre รกs veces xog… โUnhas vellas sentadas nun dos fondos comezaron a se persignar cun ceno de espanto. O Paporroibo sumiuse nun estrondoso silencio.
โMi madriรฑa! Era o Mandado. Deus nos asista! โLito, tras dicir isto, botouse con desolaciรณn sobre a barra coa fronte apoiada na man.
โO que?
โO Mandado da Crebandoughada โcontinuou incorporรกndose de novoโ. ร o servinte dun monstro que vive no monte, no mรกis fondo dunha escura cova. O Mandado, que รฉ tal e como o describes (leva sapatos de charรณn, un chaleco a cadros, unha cadea dourada e uns fรญos que sobresaen dos petos, ademais das crenchas cubertas polo fungho e a cara de esquelete a pesar das mans de persoa), baixa รก vila de cando en ves e leva a alghรฉn con el. Unha ves alรญ, coa persoa sedada, a Crebandoughada รกbrelle o bandullo e comesa a comer nel. Cando remata, o Mandado cose a ferida cun fรญo mรกxico que non deixa sicatrises. A persoa, sen se lembrar de nada, reghresa รก sรบa vida habitual. Aรญnda que morrerรก en poucos dรญas! โUn calafrรญo percorreume o espiรฑazo.
โVaia… e que รฉ o que lle come o monstro? Como รฉ posรญbel que a persoa siga vivindo? โintereseime.
โCรณmelle as tripas โdixo Senรฉn.
โSerรกs animal! Se comese as tripas como รญa seghir vivindo ninghรฉn, cรณmeche un ril โcorrixiu Abisinio.
โCun sรณ ril funsionando, pรณdese faser vida normal. Que llo dighan รก tรญa deste! โGalilea botou por terra o dito por Abisinio.
โNin o un nin o outro. Enghole case toda a รกnima โprosegue Lito.
โHome, claro, porque a รกnima esta aรญ, xusto รก dereita da visรญcula. Non che digho! โAbisinio de novo.
โDe calquera maneira, sempre que se viu o Mandado, finou alghรฉn รณs poucos dรญas. Non ten por que ser a persoa que o viu, porque un nunca sabe cando รฉ levado polo Mandado. Non pode lembrar esa parte. Mais sempre hai alghรฉn que espicha. Asรญ que, polo que nos contas, sabemos que alghรบn de nรณs ha de morrer. Se cadra non vas ser ti, botaches fรณra pouco tempo. โMenos mal. Pode soar un pouco egoรญsta e miserรกbel, porque se non son eu, serรก outra persoa; pero supรณn un alivio. Nunca crera en monstros. Unha tarde en Denantes abonda para facer medrar a dรบbida en min.
โNon sexades tรบsaros! Estamos xa no sรฉculo XX e seghides con estas lilainas. Os monstros, os espรญritos ou os deuses non existen. Tanta trapallada รฉ o Mandado coma a Crebandoughada, Xesรบs Cristo coma a Santa Compaรฑa. Por suposto que o actor viu iso na fragha, el mesmo nos confesou antes estar baixo a acsiรณn do risado sen cosiรฑar, de sufrir alusinasiois…
โClaro, e que casualidade que xusto un home que vรฉn de fรณra, que endexamais estivo aquรญ, describa con presisiรณn o Mandado. Admite que non hai explicasiรณn pra isto. Tes que aseptar as evidensias. Hai cousas que escapan รณ control da siensia โinterrompeuna Lito.
โPero que dis? Escoitarรญavos a alghรบn de vรณs a historia cando estivo eiquรญ, aรญnda que non fose de maneria consiente. โNeguei coa cabezaโ. E o seu maxรญn, baixo os efectos alusinรณxenos do risado e suxestionado pola historia, transformou un transeรบnte calquera no Mandado. Dinos, que outras visiois tiveches na fragha antes de cheghar?
โPois… โHanse rir de min, pero prefiro a explicaciรณn cientรญfica e racional a que un monstro me puidese abrir en canalโ. รa eu pola fraga e vin un cativo detrรกs dun piรฑeiro. O raro, e por iso sei que foi unha alucinaciรณn, รฉ que o rapaz era negro.
โMรกis ou menos da cor de meu fillo? โGalilea sinalou unha mesa onde estaba sentado o rillote que vira na fraga. Levรกntome e achรฉgome a el.
โPero se cando te atopei na fraga e che preguntei se falabas o meu idioma, saรญches correndo despois de dicir unhas palabras en lingua estranxeira.
โTi viรฑeches berrando coma un tolo e usando infinitivos: ยซENTENDER MIN. FALAR MEU IDIOMA?ยป. Que esperabas que che respondese? ยซSi, ou cando menos unha variedade dialectal con conxughasiรณn verbalยป? Pois dixen unhas palabras sen significado, similares รก idea que habรญas de ter d’alghunha linghua africana. Ves?, fรญxeno pra que non se che prendesen as fasulas como aghora as tes.
Entรณn, se o rapaz negro non era unha alucinaciรณn…