—Ola, boa tarde. Pódeme servir un vaso d’auga?, por favor. —O bulicioso bar quedou en completo silencio á miña chegada.

—Vaia! Isto non se ve tódolos días: unha visita! Non trae boa cara. Tome.

—Graciñas. Si, atópome un tanto mareado —dixen antes de apoiarme nun tallo para non rematar no piso.

—Ben lle se nota —comentou o taberneiro, un home repoludo de abundante peluxe e escaso cabelo.

O sabor residual do risado adherido ao padal fixo que aquel non fose un grolo de sabor agradábel, mais si reparador.

—Ninghén o vai preghuntar? Veña, xa o fagho eu: por que vas vestido desa maneira? —dixo un home que estaba na barra. Rachou así cun amplo silencio que aproveitara para acadar un estado próximo ao humano.

Tanto tempo a vagar pola fraga e non se me ocorreu pensar en que dicir ao chegar á vila. Dende logo que a verdade non é unha opción. En que situación me deixaría ante estes pailáns? Pensa algo. Axiña!

—Non lles podo comentar máis para non estragalo. Por favor, non pregunten. Mais son actor. A miña chegada a Denantes é parte dun exercicio artístico. —Pero que grande son! Á hora de improvisar tampouco teño igual.

—Xa que non nos quere falar dese exersisio, cóntenos por que cheghou neste estado? —O propietario d’O Paporroibo, acorde aos meus desexos, cambiou de tema.

—Vin a pé polo monte. Xa saben, non pregunten. Atopei no meu camiño un vello que me deu a comer unha froita, seica vostedes a chaman risado…

—Risado fresco?, acabado de recoller da riseira? —interrompeu un home novo que tamén estaba diante dun viño na barra.

—Moito me temo, si. E despois…

—Xa, non é presiso que dighas máis. Ben che se ve na fasiana que estás a piques de gholsar só de lembralo. Abofé que todos os que estamos eiquí sabemos o que susede cando un proba o risado fresco. —O taberneiro aforroume o mal trago.

—Pois non puido ser outro que o cabrón de Maro —dixo o home novo cun leve sorriso instalado no rostro—. Cóbrame o que che debo, Bili. O deber chámame.

—Son dous ghatos e tres micos, Iagho. Que che se perderá na funeraria destas horas…?

—Os mortos son moi seus, sempre hai algho que faser. Veña, xente, deica! —Iago marchou despois de pagar cunha moeda estraña.

—Fixeime en que non lle pagou con cans. Non sabía que utilizaban outra moeda. Teñen por aquí un banco para trocar algo de cartos para lle pagar?

—Nesta vila ós ladrois mandámolos ó caldeiro, non lles poñemos locais pra que rouben con comodidade. Pero non se preocupe, pode paghar con cans. E, díghame, canto ten pensado quedar por eiquí? —preguntoume Belisario. Sen o saber, acábame de poñer nun compromiso. Despois de inventarme o do exercicio, non podo dicir que marcho decontado. Terei que pasar cando menos o día de mañá tamén aquí, por pouco que me entusiasme a idea.

—Non o teño todo decidido. Se cadra marcho mañá á tardiña. Que opcións hai para saír de aquí? Creo que subir a pé de volta non me seduce. —Case sen me decatar, O Paporroibo volve ser o lugar ao que entrei. Xa non sinto os ollos de toda a sala pegados á caluga.

—Moi ben comunicados non estamos, pra que neghalo. A mellor opsión é colle-lo vapor que o leva ata a sidade. O próximo é en dous días, á mañansiña. —Vou ter que pasar unha xornada enteira neste lugar, amais do que resta de tarde. Se nunhas horas aquí xa estou así… Que Deus me asista!

—Así o farei. Hai algunha pousada por aquí para pasar estas dúas noites?

—He, he, he! Si, claro! Está xustiño onda o consesionario de coches… Vostede sabe cantos visitantes ten Denantes cada ano? —dixo o home colorado pola risa, igual ca o resto de seareiros que estaban sentados á barra.

—Arriscareime: apenas ningún?

—Esato! Quen ía querer poñer un hostal aquí? Nós tiñamos unha habitasión pr’estes casos, mais hai tanto tempo que non lle dabamos uso, que a enchemos de trastes.

—Cun lugar para durmir éme suficiente. Con poder chegar á cama, non importa que haxa cousas polo medio.

—Olgha, aténdeme eiquí. Vou retirarlle as trapalladas ó moso pra que poida quedar un par de noites no cuarto de arriba.

—Non me sexas chafallas e adesenta aquilo un pouco. E limpa o po! Non lle vaia dar mal con tanta merda que hai alí amoreada —espetou a súa dona, con man firme.

—De verdade que non fai falla, con pouco confórmome. Non lles quero causar molestias.