É unha estancia pequena, sen máis iluminación que as raiolas crepusculares que se coan pesarosas a través da fiestra. A súa silueta preséntase a contraluz, sentada derriba dun tallo a un par de varas da ventá, lonxe abondo para só poder contemplar o horizonte, o infinito.

—Señor Fonsabido, non se tiña que moestar.

—Non é molestia ninghunha, ó contrario, dende que me xubilei pouca cousa teño que faser no día. Como o leva?

—Tirando… —Xirouse contra fóra coa mirada perdida.

—Eu quedei viúvo tamén moi novo, incluso máis ca vostede; inda que fosen outros tempos. Non é unha visita de compromiso, así que non tente reconfortarme. Sei do seu pesar, que o procure aghochar non fará que me preocupe menos. —Mírame, os nosos ollos coinciden un instante; non di nada, mais parte da súa dor descansa agora nos meus ombros. As palabras non son precisas.

—Un día fermoso, non si? —dime volvendo fitar a paisaxe.

—Abofé, tan fermoso coma tantos outros. Ighual de idéntico. Alleo ó bulir da xente, impertérrito perante as nosas ledisias e desghrasias.

Dúas horas pasamos na escuridade sen nos dirixir a palabra. Do solpor ao lusquefusque, do luceiro da tarde a un horizonte estrelecido. Antes de marchar, biqueina na meixela esquerda ao tempo que unha delicada e arxenta bágoa nacente tremelucía no seu lacrimal.