Unha maleta ao alén

Praia
Candeloria
Candeloria
Cibrao
Onte

Todos neste tempo

Descrición

—Quen mo ía disir… Des que apenas me puiden ergher sobre as miñas perniñas, soñei co que habería alén do vasto oséano: a xente tan diferente que coñesería, de distintas crensas e rasas, os monumentos colosais que me deixarían sen alento, plantas e bestas das que nunca oíra falar… Canto te envexei ó me cheghar aquela carta! Que acababas de montar en camelo en África, disíasme… Canto fantasiei de cativa ó ler aquelas novelas de aventuras. Eu a explorar o deserto, safándome de escorpiois e cobras mentres derriba dun camelo percorría as marabillas sentenarias leghadas por outras culturas… Xureime que non morrería sen montar nun, sen vivir as miñas propias andansas. Non ía ser como o resto de mosas: sen máis aspirasiois que criaren os nenos e compraseren o marido… E mírame aghora: tombada na praia do meu Denantes natal do que xamais saín, felís por me comprometer co home que amo, disposta a sacrificar a miña aventura por unha familia… —Non teño claro que Cibrao me estea a escoitar unha palabra. Non parou de me apalpar as pernas. A espera ata o día da voda está a lle ser demasiado dura. Tampouco é que eu non deveza por satisfacer as necesidades da carne, mais fago por me conter.

—Se cadra podes te-las dúas cousas… —Vaia! Seica algo de sangue si lle chega aínda ao cerebro.

—A que te refires? —preguntei esperanzada.

—Non sei cando, mais comprométome a te levar a montar en camelo. Inda temos a vida enteira por diante. —Por algo o amo. Os nosos beizos xúntanse con paixón.

Contemplando os confíns da alma

Fiestra
Itamar
Itamar
Sibila

Todos os deste personaxe

«Dende que enviuvou non volveu saír da casa. Está aí día tras día, diante da fiestra, a contemplar o bulir de Denantes. A xente que a vai visitar é o único contato que ten co exterior.» Binucho

Onte

Todos neste tempo

Descrición

É unha estancia pequena, sen máis iluminación que as raiolas crepusculares que se coan pesarosas a través da fiestra. A súa silueta preséntase a contraluz, sentada derriba dun tallo a un par de varas da ventá, lonxe abondo para só poder contemplar o horizonte, o infinito.

—Señor Fonsabido, non se tiña que moestar.

—Non é molestia ninghunha, ó contrario, dende que me xubilei pouca cousa teño que faser no día. Como o leva?

—Tirando… —Xirouse contra fóra coa mirada perdida.

—Eu quedei viúvo tamén moi novo, incluso máis ca vostede; inda que fosen outros tempos. Non é unha visita de compromiso, así que non tente reconfortarme. Sei do seu pesar, que o procure aghochar non fará que me preocupe menos. —Mírame, os nosos ollos coinciden un instante; non di nada, mais parte da súa dor descansa agora nos meus ombros. As palabras non son precisas.

—Un día fermoso, non si? —dime volvendo fitar a paisaxe.

—Abofé, tan fermoso coma tantos outros. Ighual de idéntico. Alleo ó bulir da xente, impertérrito perante as nosas ledisias e desghrasias.

Dúas horas pasamos na escuridade sen nos dirixir a palabra. Do solpor ao lusquefusque, do luceiro da tarde a un horizonte estrelecido. Antes de marchar, biqueina na meixela esquerda ao tempo que unha delicada e arxenta bágoa nacente tremelucía no seu lacrimal.